W naszych rozważaniach stosunkowo dużo miejsca poświęciliśmy argumentom rzeczowym, racjonalnym, logice wywodów itd. Tymczasem człowiek jest istotą, która kieruje się nie tylko zdrowym rozsądkiem, lecz i uczuciem. Pascal powiadał, że serce ma swoje argu­menty, których nie zna rozum. I tak jest rzeczywiście. Miłość, nienawiść, litość, przyjemność, strach i wiele, wiele innych względów uczuciowych dostarcza dziw­nego materiału do budowy uzasadnienia, które często góruje nad poważnymi argumentami racjonalnymi.

Pewna zapalona spirytystka, którą przekonywano, że jest ofiarą szarlatanów, odpowiadała: ?Rzeczywiście, wszystkie argumenty świadczą nie tylko przeciw wy­woływaniu duchów, ale nawet przeciw ich istnieniu. Ale ja tak lubię wywoływać duchy…” Podobnie prze­cież argumentują wszyscy palacze przekonywani o zgubnych skutkach nikotyny, pijacy o szkodliwości alkoholu, gracze w karty o hazardzie. Ludzie ci uzna­ją słuszność innych argumentów, są przekonani, że nie mają racji, ale znajdują kontrargumenty przeważają­ce zdecydowanie szalę, na której położyli przyjemność i zadowolenie. ?Inni ludzie postępują jak ja; są nie­bezpieczniejsze rzeczy od tych, których ja się dopusz­czam, ile to niepoślednich osobistości oddawało się tego rodzaju nałogom” itp. ? to wszystko są wspar­cia argumentu najważniejszego ? to lubię, znajduję w tym przyjemność.

Albo na przykład ?podobał mi się”. Na pierwszy rzut oka, że ktoś się komuś podoba, ,nie ma żadnego znaczenia argumentacyjnego. A w rzeczywistości nie­raz spotykamy się z tłumaczeniem tego rodzaju:

?    Dlaczego sprawę tej pani załatwiłeś od ręki, pod­czas gdy tę samą sprawę tego pana odłożyłeś ?ad acta”?

?    Bo mi się ta pani bardzo podobała.

Jeżeli jakaś osoba uzyskała ocenę pozytywną, którą podyktowało ?serce”, jej argumentacja będzie lepiej przyjęta. I odwrotnie ? jeżeli osoba oceniana jest ne­gatywnie. Wiemy o tym na podstawie znanego już nam prawa przenoszenia uczuć. Niejednokrotnie lu­dzie łatwowierni, oszukani przez zawodowych pośred­ników w zamianie czy przydziale mieszkań, (sprzedaw­ców fałszywych klejnotów, ludzi ?mających stosunki” w wysokich sferach, naciągających, na pożyczkę, tłu­maczą się, że wierzyli oszustom, bo mieli oni wygląd statecznych ludzi, podobali się, wzbudzali zaufanie. Dodajmy, że osoba oszukana daje się łatwo przekonać, ponieważ argumentacja idzie po jej myśli.