W wypadku, kiedy dyskusję należy objąć bardzo dużą liczbę osób, a ma ona być wyczerpująca i sku­teczna, nie można organizować dyskusji jednostopniowej, to znaczy zbierać wszystkich uczestników w jed­nym pomieszczeniu i zapraszać do kolejnego zabrania głosu. Nie każdy jest obyty z występami przed więk­szym audytorium i większość dyskutantów nie wstę­puje na mównicę, obawiając się tremy. Dlatego dobrze w takich wypadkach przeprowadzać dyskusje wielo­stopniowe. Całą grupę należy podzielić na pewną ilość małych, kilkuosobowych zespołów i niech te małe ze­społy dyskusyjne wybiorą spomiędzy siebie prze­wodniczących, którzy poprowadzą dyskusje i rozpa­trzą dane zagadnienia. Następnie każda grupa dele­guje swego przewodniczącego albo wybiera spośród swego grona reprezentanta na dyskusję wyższe­go stopnia.

W Stanach Zjednoczonych i innych krajach kapi­talistycznych na Zachodzie modny stał się system dyskusji zwany ?Phillips 66″. Ze względu na sposób prowadzenia wymiany zdań na poszczególnych szcze­blach przypomina on wolną dyskusję, ze względu na tematykę ? drenaż obaw i zastrzeżeń. J. D. Phillips organizował dyskusję w grupie 150-osobowej, dzieląc ją na sześcioosobowe zespoły. Każda z grupek wymie­niała poglądy we własnym kole przez sześć minut ? stąd liczby 66. Po sześciominutowej przerwie prze­wodniczący poszczególnych zespołów przedstawiali wyniki swej dyskusji generalnemu przewodniczącemu.

Metoda wieloszczeblowa ? nie koniecznie prowa­dzona w tak błyskawicznym tempie, jak to postuluje J. D. Phillips ? ma dużo zalet. Przede wszystkim pozwala włączyć do dyskusji dużą liczbę osób, które są przekonane, że ich stanowisko w jakiś sposób zo­stanie odzwierciedlone na najwyższym szczeblu. Dy­skusja w małym gronie jest bardziej intymna i nie hamuje wypowiedzi łatwo tremujących się uczestni­ków.

Warto zauważyć, że wielostopniowa metoda dysku­sji jest jak gdyby odwróceniem znanego sposobu in­struktażu, kiedy to jedna osoba uczy pewien niewielki zespół, z kolei jego członkowie dostają do nauczenia własną grupkę itd.